Słownik

Patrz Róża Serca

Człowiek jako minutus mundus, jako mały świat, tworzy złożony, kulisty system życiowy, w którym poczynając od środka można wyróżnić; osobowość, istotę auryczną, siedmiokrotne pole magnetyczne. Rzeczywisty człowiek jest mikrokosmosem. To co w tym świecie rozumiane jest pod pojęciem „człowiek” jest jedynie okaleczoną osobowością zdegenerowanego mikrokosmosu. Nasza dzisiejsza świadomość jest jedynie świadomością osobowości, a zatem świadoma jest jedynie pola bytu, do którego należy.

Authades: siła o lwiej głowie: nieświęta wola człowieka zrodzonego z materii; także w ogólnym sensie nieświęty szał człowieka-ja (imię zaczerpnięto z gnostycznej Ewangelii Pistis Sophia).

W naszym obecnym polu bytu panuje prawo ciągłej przemiany i niszczenia. Wszystko to, co tutaj zostaje powołane do bytu, znajduje się już od pierwszej chwili swojego pojawienia się na drodze ku upadkowi. Dlatego też to, co nazywamy życiem, jest jedynie bytem pozornym, wielkim złudzeniem. Ból zniszczenia, który tutaj tak głęboko odczuwamy, usiłuje doprowadzić nas do zrozumienia, że świat dialektyki, natura śmierci nie jest polem życiowym przeznaczonym dla człowieka, lecz że jest nim natura życia, pierwotne pole adamowe, które w Biblii określane jest mianem „Królestwa”.

C.R.C: klasyczny skrót imienia Chrystiana Różokrzyża: określenie prototypu człowieka, który w drodze transfiguracji dopełnił powrotu do prawdziwego, nieśmiertelnego stanu człowieka. Siedem faz tej ścieżki opisanych jest jako siedem dni nowego tworzenia w Alchemicznych godach Chrystiana Różokrzyża, zawoalowanej opowieści Johanna Valentina Andreae.

Nie jest to „nauka” w potocznym znaczeniu tego słowa. Nie można jej też znaleźć w książkach. Jest to w najgłębszej istocie żywa rzeczywistość Boga, z której uszlachetniona po temu świadomość, świadomość hermetyczna czyli pymandryczna może czytać i rozumieć wszechwiedzę Stwórcy.

Istota duchowa pochodząca od Boga, Ojca. Demiurg jest stwórcą świata z prasubstancji, którą stworzył nie on lecz Bóg, Ojciec. Stanowi on jedność ze słowem, z duszą świata.

Ogień duszy i ogień świadomości, zlokalizowany w kręgosłupie.

Dialektyka: nasze dzisiejsze pole życia, w którym wszystko objawia się w połączeniu ze swoim przeciwieństwem. Dzień i noc, światło i ciemność, radość i ból, młodość i starość, dobro i zło, życie i śmierć itd. są w sposób nierozerwalny ze sobą połączone; jedno następuje w sposób nieunikniony po drugim i w ten sposób jedno tworzy drugie. W wyniku tego fundamentalnego prawa wszystko w naszym polu bytu poddane jest ciągłej zmianie i zniszczeniu, narodzinom, rozkwitowi oraz zanikowi. Skutkiem tego prawa nasze pole bytu jest obszarem skończoności, cierpienia, bólu, krzywdy, choroby i śmierci. Z drugiej strony prawo dialektyki, z wyższego punktu widzenia, jest prawem boskiej łaski. Dzięki ciągłemu niszczeniu i odnawianiu zapobiega się ostatecznemu skrystalizowaniu człowieka. Daruje mu ono wciąż na nowo ponowną możliwość objawienia, a przez to szansę na poznanie celu swojego bytu i na wkroczenie na ścieżkę powrotu.

Praktyki magiczne związane z wiarą w istnienie tajemnych sił w przyrodzie, stanowiące dokładne zaprzeczenie religii i wiary w Boga.

Droga endury, droga uczniostwa w gnostycznej Szkole Duchowej ma na celu przebudzenie prawdziwej, nieśmiertelnej duszy z jej latentnego stanu. Skoro tylko dusza przebudzi się ze swojego śmiertelnego snu, dochodzi do ponownego połączenia z powszechnym Duchem, z Bogiem. To na nowo nawiązane połączenie między Duchem a duszą, między Bogiem a człowiekiem przejawia się w pełnym chwały zmartwychwstaniu tego Drugiego, powrocie prawdziwego człowieka do domu Ojca. Dusza, której dane jest świętować to połączenie, to zjednoczenie się z „Pymandrem” egipskiej Pragnozy, jest duszą duchową. Jest to jednia Ozyrys (Duch)-Izyda (dusza), Chrystus-Jezus, Ojciec-Syn, alchemiczne gody Chrystiana Różokrzyża dawnych Różokrzyżowców, gody boskiego oblubieńca z jego boską oblubienicą.

• gnostyczna Ewangelia z drugiego stulecia przypisywana Walentynowi; została ona zachowana w nienaruszonym stanie i głosi drogę wyswobodzenia w Chrystusie, ścieżkę transmutacji i transfiguracji, przedstawioną we wszystkich szczegółach z wywierającą wielkie wrażenie czystością,
• również określenie prawdziwego ucznia, który wytrwał aż do spełnienia.

Endura: ścieżka złamania „ja”, ścieżka ostatniej śmierci poprzez rezygnację „ja” na rzecz tego Innego, nieśmiertelnego człowieka Janowego, który „prostuje ścieżki dla swojego Boga”. Jest to praktyczna realizacja słów „On” – ten boski Inny – „musi wzrastać, a ja muszę maleć”, co oznacza; ja muszę zniknąć, aby ten boski Drugi mógł we mnie żyć. Droga endury jest klasyczną drogą wszystkich czasów. Na tej drodze upadły człowiek – dzięki oczyszczającemu ogniowi całkowitego odwrotu życiowego – może wznieść się do swojej prawdziwej, nieśmiertelnej istoty i powrócić do Ojca. Droga człowieka przez świat dialektyki jest życiem, aby umrzeć. Endura jest dobrowolnym umieraniem, aby móc żyć; „Kto życie swoje chce stracić z mojego powodu, ten je znajdzie”.

Nasze dialektyczne pole bytu, w którym upadła, to znaczy oddzielona od Ducha ludzkość pogrążona jest w swojej samowoli. Życie to, w odłączeniu od wyznaczonego przez Boga kosmicznego porządku, spowodowało zło, którym charakteryzuje się pod każdym względem nasze pole bytu, a które usiłujemy następnie zwalczać, powodowani tą samą samowolą. Zgodnie z naturą tego nieboskiego czyli przeciwnego naturze rozwoju może on zostać zniszczony jedynie poprzez «pojednanie z Bogiem», jak to określa Biblia, a także poprzez wierne i konsekwentne zastosowanie tego pojednania, lub wyrażając to inaczej: poprzez odtworzenie połączenia z Duchem przez transmutację i transfigurację, i zawarty w nich powrót do dobrowolnego przestrzegania powszechnego, kosmicznego porządku.

• monstrualne formacje nieświętych sił natury powstałe na przestrzeni czasu z oderwanego od Boga życia (myślenia, woli, uczucia i pragnień) upadłej ludzkości. Dzielą się na dwanaście głównych grup. Jako wytwory ludzkości, które całkowicie wyrwały się spod jej kontroli, sprawują one władzę nad ludzkością. Te samoutwierdzające się siły zmuszają ludzkość do kroczenia wyznaczonymi przez nie nieświętymi drogami, aby wzmocnić w ten sposób jej przywiązanie do obracającego się koła dialektyki.
• poza tym pod tą nazwą rozumie się hierarchiczną grupę sprawującą władzę nad czaso-przestrzenią, zwaną też hierarchią dialektyczną lub „najwyższym władcą tego świata”. Jest to najwyższa, wywodząca się z upadłej ludzkości metafizyczna formacja władzy, identyczna co do istoty ze wspomnianymi w punkcie a) eonami natury. Przy pomocy tej lucyferycznej władzy nad upadłym światem dialektycznym, nadużywają one wszystkich sił natury i ludzkości, popychając ją do ciągłej nieświętej działalności w celu realizacji swoich ciemnych zamiarów. Kosztem straszliwego cierpienia ludzkości istoty te uzyskały wolność od koła dialektyki, wolność, którą mogą utrzymać jedynie wtedy, gdy powodowani koniecznością samoutwierdzenia sprawiają, że cierpienie świata wzrasta w sposób nieograniczony i jest utrwalane. (Poleca się w tym kontekście lekturę książki: „Nadchodzący nowy człowiek”, część 1, rozdział 10)

Ożywiający Duch, objawiający się w odrodzonym człowieku-duszy. Objawienie to dochodzi do skutku w dwojaki sposób; najpierw formuje się siedmiorakie promieniowanie jądra mikrokosmosu przez wejście do przybytku głowy; i później, gdy dzieło zbawienia (umożliwione przez samopoświęcenie się śmiertelnej duszy) zostanie w ten sposób spełnione, poprzez zmartwychwstanie nieograniczonego, niewypowiedzianie cudownego niebiańskiego człowieka, wewnętrznej istoty Chrystusowej z grobu natury, praatomu z punktu środkowego mikrokosmicznej ziemi. Rozwój ten jest zatem w pełni chrystocentryczny; Chrystus zstępuje po swoim ukrzyżowaniu (zstąpieniu boskiego Światła do śmiertelnej osobowości) do środka ziemi, aby powstać ze swojego grobu, gdy dokona w nim swego dzieła zbawienia.

• oddech Boga, Bóg, Logos, źródło wszystkich rzeczy, objawiające się jako Duch, Światło, Siła i Mądrość,
• Powszechne Braterstwo będące nosicielem oraz objawieniem pola promieniowania Chrystusa,
• żywa wiedza, obecna u Boga i będąca jego częścią, która poprzez odrodzenie duszy, będące narodzinami światła Boga, osiąga pymandryczny stan świadomości.

Mistyczne określenie atomu iskry Ducha (zwanego także praatomem lub atomem Chrystusowym), pokrywającego się mniej więcej z najwyższym punktem prawej komory serca; matematyczny punkt środkowy mikrokosmosu, relikt boskiego życia. Róża serca, zwana także złotym ziarnem siewnym Jezusa lub cudownym klejnotem w kwiecie lotosu, jest zarodkiem nowego mikrokosmosu, boskim nasieniem, które, niczym obietnica łaski, zawarte jest w upadłym człowieku, aby mógł kiedyś nadejść moment, w którym przypomni on sobie o swoim pochodzeniu i przepełni go tęsknotą za domem Ojca. Wtedy powstanie możliwość, aby Światło duchowego słońca, Światło Gnozy przebudziło uśpiony pączek róży i w przypadku pozytywnej reakcji oraz wytrwałego ukierunkowania ucznia rozpoczęło proces regeneracji człowieka, zgodnie z zamiarem boskiego planu ratunkowego.

Istoty posiadające iskrę życia: istoty zrodzone z natury, którym brak jest róży serca, atomu iskry Ducha. Ludzie ci są nastawieni całkowicie na życie w grubomaterialnej sferze ziemskiej, dobrze się w niej czują i nie odczuwają braku jakiegokolwiek życia wewnętrznego. W rzeczywistości nie są oni ludźmi, a tylko czysto naturalnymi zjawiskami, absolutnie odpornymi na wszelkie duchowe poruszenie. Życie w oddaleniu od Boga, kontynuowane od wielu generacji, nieuchronnie prowadzi do powstania istot posiadających iskrę życia, które rodzą się i umierają, nie pozostawiając po sobie pozytywnego rezultatu życiowego. Dzisiejsza ludzkość liczy wiele setek milionów tego rodzaju ludzkich zjawisk.

Obydwie połowy bytu tego dialektycznego porządku natury. Sfera materialna jest obszarem, w którym żyjemy w naszym materialnym objawieniu. Sfera odbić jest obszarem, w którym przebiega między innymi proces między śmiercią i reinkarnacją. Składa się ona poza sferami piekieł i ognia czyśćcowego (sfery oczyszczenia), ze sfery nazywanej w religiach naturalnych i okultyzmie «niebem» i «wiecznym życiem». Te niebiańskie sfery oraz życie w nich są podobnie jak życie w sferze materialnej poddane skończoności i czasowości. Sfera odbić jest zatem miejscem czasowego pobytu zmarłych, co nie oznacza, że osobowość która zmarła, otrzymuje nowe życie, bowiem nie ma żadnej kontynuacji dla czterokrotnej osobowości. Jedynie najgłębsze jądro świadomości, błysk ducha bądź też dialektyczna iskra zostaje przyjęta czasowo do istoty aurycznej i tworzy podstawę świadomości dla nowej osobowości, która budowana jest przez istotę auryczną we współpracy z działającymi w matce siłami.

Istota auryczna: firmament auryczny, system centrów zmysłowych, punktów siły i punktów żaru, w którym zakotwiczony jest cały karman człowieka. Nasza ziemska, śmiertelna istota jest projekcją tego firmamentu i jest całkowicie uzależniona od jego możliwości, ograniczeń i rodzaju. Istota auryczna jest ucieleśnieniem całego bagażu grzechu upadłego mikrokosmosu. Jest to stare (mikrokosmiczne) niebo, które poprzez totalny przewrót życiowy skierowane na Gnozę musi przeminąć i zostać zastąpione nowym niebem. Następstwem tego jest Nowa Ziemia, Zmartwychwstanie prawdziwego człowieka, w którym Duch, dusza i ciało odpowiadają znowu boskiemu planowi tworząc harmonijną, nieprzemijalną jedność.

Trzeci aspekt trojako objawiającej się Boskości. Jest wszechobejmującą Miłością Ojca, objaśnioną przez Syna, która wychodzi do upadłej ludzkości jako potężne, siedmiokrotne pole promieniowania, by ratować to, co zaginęło. Pod kierunkiem i z pomocą tej powszechnej Siedmiosiły, objawiającej się w Powszechnym Braterstwie, może zostać dokonany proces transfiguracji. W procesie tym siedmiokrotny Duch Święty ponownie zamieszkuje w kandydacie.

Przybytek serca człowieka dialektycznego, opróżniony i oczyszczony z wszystkich wpływów i działań zrodzonych z natury, wibrujący w harmonii z różą, z atomem iskry Ducha: połączenie czystej, odrodzonej duszy z radiacjami Ducha; połączenie róży będącej centrum mikrokosmosu z promieniowaniami Siedmioducha. W Umyśle i przez Umysł przemawia, objawia się Pymander, Duch.

Aspekt Żywego Ciała siedmiokrotnej Szkoły Misteriów; określenie pola Zmartwychwstania, nowego pola życiowego. Należy do sfery stopni wewnętrznych.